สะพานโป๊ะเป็นโครงสร้างที่ลอยอยู่บนผิวน้ำโดยใช้เรือหรือถังโป๊ะแทนเสาตอม่อสะพานแบบดั้งเดิม ระบบประกอบด้วยท่าเรือลอย แผง คานกระจาย และระบบอากาศเคเบิล

ปัจจัยการออกแบบที่สำคัญ ได้แก่ สภาพถนน ข้อกำหนดด้านประสิทธิภาพ โครงสร้างโป๊ะ แบบร่างทางเทคนิค และสภาพแวดล้อม

การออกแบบต้องเป็นไปตามวัตถุประสงค์ด้านประสิทธิภาพ รวมถึงความปลอดภัย ความทนทาน คุณภาพ ความสะดวกในการบำรุงรักษา ความกลมกลืนกับสิ่งแวดล้อม และประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจ การเลือกประเภทโครงสร้างพิจารณาจากสภาพทางภูมิประเทศ ธรณีวิทยา และภูมิศาสตร์

ด้วยการบำรุงรักษาที่เหมาะสมและต้นทุนรอบต่ำ สะพานโป๊ะมักจะมีอายุการใช้งาน 75-100 ปี แม้ว่าปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม เช่น ลม คลื่น กระแสน้ำ และการกัดกร่อน จะส่งผลกระทบอย่างมากต่ออายุการใช้งาน

ข้อควรพิจารณาหลักด้านภาระ ได้แก่:

• ภาระคงที่และไดนามิก
• ภาระกระแทก (การชน)
• แรงดันดินและแรงดันไฮโดรสแตติก
• ปัจจัยลมและคลื่น
• ปัจจัยแผ่นดินไหวและอุณหภูมิ
• การไหลของน้ำและการเปลี่ยนแปลงของน้ำขึ้นน้ำลง

การเปลี่ยนแปลงระดับน้ำจากน้ำขึ้นน้ำลง สึนามิ และคลื่นพายุเป็นภาระควบคุมที่สำคัญ รูปแบบคลื่นสร้างภาระในแนวนอน แนวตั้ง และแรงบิดขึ้นอยู่กับความเร็วลม ทิศทาง ระยะเวลา และลักษณะของช่องทาง

วัสดุหลักคือเหล็กและคอนกรีต โดยให้ความสำคัญกับการป้องกันการกัดกร่อน:

• คอนกรีตทางทะเลกันน้ำสำหรับโป๊ะ
• การป้องกันแคโทดิกใต้น้ำ
• การบำบัดพื้นผิวรวมถึงการทาสี การเคลือบโลหะ
• การป้องกันพิเศษสำหรับโซนสาดและพื้นที่น้ำขึ้นน้ำลง

สามสถานะสมดุลกำหนดความเสถียร:

1. สมดุลที่มั่นคง - กลับสู่ตำแหน่งเดิมหลังจากเอียง
2. สมดุลที่ไม่เสถียร - อาจพลิกคว่ำ
3. สมดุลโดยบังเอิญ - ไม่มีแรงบิดในการฟื้นฟู

องค์ประกอบการออกแบบที่สำคัญ ได้แก่:

• สิ่งกีดขวางคลื่นสำหรับความสูงของคลื่นสูงถึง 2.5 ม.
• ทฤษฎีการไหลที่เป็นไปได้สำหรับการวิเคราะห์คลื่นน้ำ
• การเลือกประเภทโครงสร้างส่วนบนและการป้องกันการกัดกร่อน
• การออกแบบตัวถังลอยน้ำรวมถึงการป้องกันการชน

สะพานโป๊ะให้บริการหลายวัตถุประสงค์ รวมถึงทางเดินเท้า ทางข้ามถนน สะพานรถไฟ และสถานการณ์ฉุกเฉิน